Metalaren beste musikari bat hil da. Paul Grey, Slipknot-eko baxujolea.
According to the Des Moines Register, Urbandale, Iowa police are investigating the death of SLIPKNOT's bass guitarist at a local hotel.
Paul Dedrick Gray, 38, of Johnston was found dead at approximately 10:50 a.m. today by an employee at TownePlace Suites (pictured below), 8800 Northpark Drive, police said.
There was no evidence of foul play, police said.
According to KCCI.com, the Polk County Medical Examiner's Office is assisting in the death investigation and will perform an autopsy on Tuesday. Toxicology testing will be completed to determine if there were any contributing factors in the death of Gray, police said.
Witnesses reported that items from the hotel room were carried out of the hotel around 2 p.m.
Bueno, kriston logurea daukat baino ez de oheratu nahi, beraz, denbora pixkat galtzeko, klasiko pare bat-ekin jarraituko dut. Seguraski sarrera mordo bat izango dituen atal bat bilakatuko da denboraren poderioz, eta nere gogoaren poderioz. Edozer gauza bisitarien kultura maila hobetzeko XD.
Aurrekoan ia denak Heavy Metala baziren (Kiss-en ereserkia salbu) gaurkoan Thrash Metalaren kantu famatuenen txanda da. Bideoklipak zein kanta soilak.
Hasteko, Thrash-ak eman duen talde ospetsu, on eta handienaren kanta bat. Nola ez, MetallicA-ri buruz ari natzaizue. Nahiz eta jende askok esan Death Magnetic diskarekin beraien urrezko garaira bueltatu direla, beste jene askok dio bidean galduta jarraitzen dutela. Ni hauetariko bat nahiz. Baina izan zuten urrezko garaia eta, nola ez, kanta hau, garai hartakoa da. Preseski, Ride The Lightning diskako Fade To Black abestia. Ez da thrasher-ena, ezta famatuena, baina kriston kanta da. Lasai xamarra dirudi haserako minututan, norberaz beste egiteko tematikarekin, edonor betilun jartzeko kanta bat. Baina 3.56 momentuan, riff aldaketa horrekin kantak erritmo biziago bat hartzen du, bizitza gehiago emanez, zerbait ona iragarriz. Eta hala da. Lars-ek erritmoa emanez bonbo bikoitzarekin, Kirk solo batean murgiltzen da, Hetfield laguntzaile izanik, abestiaren amaierara arte, bolumena gutxinaka jaitsiz, abestiak amaiera izango ez balu bezala, betira arte horrela jarraituko dutelakoan. Ta txapa guzti honen ondoren, aipaturiko abestia.
2. postuan Slayer daukagu (nik behintzat). Hauek, Metallicak bezalaxe, beren garai txarra izan dute, baina badirudi azken hiru diskekin berriz indartsu eta gogo betean daudela. Aurrekoan Slayer-en abeslari eta baxujoleari egindako elkarrizketa bat irakurtzen, Arayak zioen bira honetan Seasons In The Abyss osorik jotzeko asmoa daukatela. Ba tira, zerbait gogorarazteko, hemen daukazue War Ensemble kantua.
Eta nola ez, 2 talde hauekin batera, Megadeth ez aipatzea bekatua da. Metallicatik bota ondoren, Lord Mustainek, haserre, talde bat sortu zuen, kanta azkarrago eta hobeagoak jotzeko asmoarekin. Hasiera bikaina izan zuen eta heavy kutsu handiago bat zuten diska pare batzuk sortu zituen, hauek ere bikainak, baina geroz eta soinu komertzialagoa hartzen ari zen, 1999an Risk kaleratu zuen arte. Azken honek ez du inolako metal kutsurik. Irratiko kate famatuetan jartzeko prest dagoen diska popero nazkagarri bat besterik ez da. Baina Mustaine konturatu zen. Eta oso ondo gainera. Hurrengo 3 diskoak bata bestea baino hobeagoak dira, eta azkena, Endgame, a-thrash-metal-masterpiece bat bezala izendatua izan da. Talde honek hainbat bideoklip grabatu ditu, ia denak kalitate handikoak (eta eskertzen da), zailtasun handiko afera bilakatuz bideo bat aukeratzea. Baina youtube perfektua ez denez, kanta guztiak ez daude kalitate onean, beste batzuk ezin dira beste web orrialde batzutan jarri etab. Horregatik, kanta ospetsu hau aukeratu det.
The Big Four-ekin bukatzeko, Anthrax-en abesti bat jartzea falta zait. Onartu beharra daukat talde honi ez diodala besteei bezain beste arreta paratu. Batik bat Among The Living diskoa entzun dut arretaz, besteetatik kanta ospetsuak jakiteaz konformatuz. Horrexegatik, gaur eskeiniko dizuedan abestia.
Amaitzeko, esker mila El Chupijuai-ri, blogean bideo youtubikoak nola sartzen diren azaltzeagatik.
Interneteko Google bilatzaileak euskara gehitu dio gaur bere itzulpen zerbitzuari. Zerbitzua Alpha egoeran dago oraindik, hau da, garapen fasean. Beraz, itzulpenak egiterako orduan akatsak eginen ditu oraindik. Dena den, denborak aitzinera egin ahala hori hobetzea espero du Googlek. Interneteko erabiltzaileek ere aplikazioa osatzen lagundu dezakete.
Google Translate izena du itzulpen zerbitzuak. Doakoa da, eta 57 hizkuntzatan dago guztira. Euskaraz gain, bertze lau gehitu ditu gaur: armeniera, azerbaijanera, urduera eta georgiera.
Pare bat egun daramatza honek geldirik. Idazteko okurritzen zaidan gauza bakoitza minutura kriston txorrada iruditzen zait (aurrekoa barne) asike oraingoan tuboan dauden pare bat kanta jarriko ditut, jetioak entzun ditzan eta konturatzeko Heavy&Rock-a ez dela lau katu marginatuk egiten duten marginatuentzako musika.
Kanta hau aurrekoan entzun nun Mazari esker. Whitesnakena da eta uste det beraien disko hoberenetarikoan agertzen dela.
Hau Kissen kanta ospetsuenetarikoa da.
Urrengo hau Jainkoaren ereserki bat. Ez da hoberena, baino neri gehien gustatzen zaidanetarikoa da.
Orain traidore eternalaren txanda da. Zaila da hauen kanta bat aukeratzea, hainbeste klasiko dituzte motz gelditzen direla kontzertuetan.
Kanta hau, nahiz eta diskoaren azkena izan, diskoko hoberena da. Nola ez, burdinezko dontzeilarena da.
Eta luzerako emango didanez, eta gosea daukadanez, hurrengoan jarraituko det klasiko gehiagorekin.
Eta pertsona bat konbentzionala den ohituretaz, protokolotaz, eta portaerataz nazkatzen denean gizarteak baztertu egiten du, birus bat bailitzan, ikuste hutsarekin edo oxigeno bera harnastearekin kutsatzeko arriskua ekiditu nahian. Antivirusak instalatzen ditu, antibiotiko bila doa medikuarenera, inguratzen duen arriskuaren aurrean babesteko asmoz, ongizatea lortzekotan, jakin gabe, funtsean, guzti horrek zertarako balio duen.
Baina baztertuak diren hauetariko batzuk, Platonen alegoriazko kobazulotik irtetzen direnen antzera, argia dakusate (?), egiaren jakinean daude, edo gezurraren jakinean, ikuspuntuaren arabera. Eta hauek pena dute, gizartearenganako samina, tristezia, hainbeste jende faltsutasunean bizi delako, jakitun izan gabe gizarteak saltzen ari zaion oro erosten duela, itsu itsuan, berekoikerian murgildurik, narkisismo puruan, adrenalina ziztada baten antzekoa den handitasun sentsazio baten atzetik, halako sentsazio indartsuagoen atzetik, heroinomano baten antzera dosi handiagoen desiran, gaindosira iritsi arte. Orduan, txotxongilo bat besterik ez da izango, gaur egungo merkatuaren txotxongilo bat gehiago. Dena erosi, edozein delarik bere kostua, erosi erosi erosi eta erosi, zertarako balio duen jakin nahi gabe, axola gabe erositako produktuaren helburua, baten bat edukiko lukeen kasuan.
Droga horren txarrena zera da, denok dugula gustoko, jakitun edo ez, maila baten edo bestean, eta ezin diogu ezer egin, droga hori naturala delako, gizakiaren naturan dagoelako idatzia, bakoitzaren geneetan, belaunaldiz belaunaldi, inor salbuetsi gabe.
Zein ona behar duen izan jakitun ez izatea, ardi txuri bat izatea ardi beltzak baztertuz Baina orduan normalak izango ginateke, konbentzionalak, arbitrarioki baina inkonszienteki ezarri diren legeen menpe. Azken finean, to be or not to be-a.
Atzo Gama Izpien azken diskoa erosi nuen. Hasiera batean, egun osoa Heavenlyren azken diska (Carpe Diem) entzuten pasa ondoren, hori erostea pentsatzen nuen. Baina beti sortzen dira eragozpenak, eta ordurako zortzi t'erdiak urrun gelditu zirenez Donosti Rock itxita zegoen eta nere zoritxarrerako Fnac nazkagarriarekin konformatu behar izan nuen. Tira, guztiz konformatu ez, ez ninduen konforme utzi, ez nau utziko, maila horretan jarraitzen badu. Zergatik? Metal diskoei dagokien saila errepresio jarrai eta bortitz batean murgilduta dutelako. (XD) Urtean bitan edo metal sailean aldaketak egiten dituzte, katalogoa txikitu, disko komertzialak izaten dira gehienak. Harrigarria izaten da "Xtrem" metala diren diskoak aurkitzea, atzo gertatu zitzaidan bezala Gojiraren The Way Of All Flesh aurkitzerakoan.
Bai, egia da zentro komertzial bat metal atalean asko ez zentratzea (metala turbioegia iruditzen zaio jendeari) baina nazkatuta nago cliché honetaz, eta hau metal zaleen bozeramaile moduan adierazi dezakedalakoaren ustean nago.
Eta aldarrikapen baldar hau alde batera utzita goizan nahi nebanai buruz berba eitxa. To The Metal!, hori da erosi nuen diskoaren izena, gama izpiek kaleratu duten estudioko azken diska. Izan du zeresana jendartean, garai bateko inspirazioa galdu dutela, azken diskoetan eskema berberak erabili dituztela... Bla bla bla. Gamma Rayren jarraitzaile bezala, diskoa itzela da. Ez da Heading For Tommorrow ez Land Of The Free ez Powerplant, baina hori argi utzi dute betidanik. Ez dute atzokoa errepikatu nahi.
Diskoari nolabaiteako dibertsitatea eman diote kanta ezberdinak sartzen (Empathy, No Need To Cry, Rise, Deadlands) eta Tito Kai-k Making Of-ean esaten duen moduan, ez da 10 kanten konpilazio baten erako zerbait gelditu baizik eta disko oso, bakar eta trinkoa. Kanta batzuk esperotakoaren desberdinak dira, Empathy adibidez, diskoari hasiera ematen diona. Gainera Kiskeren laguntza izan dute All You Need To Know abestiaren leloan. Jainko honen ahotsa ikaragarria da, nahiz eta lehengo ahotsa ez izan metalak duen ahots hoberenetarikoa izaten jarraitzen du (bere txorakeriak kontuan hartu gabe).
Diskoarekin batera dvd bat dator (Gamma Ray To The Metal! Limited Edtion plus a bonus dvd with the Making Of) making of-arekin. Atzo etxera iritsi bezain laister ikusi nuen. Oso ongi dago. Bonus bat izateko sekulakoa da. Aburuz, dvd bakar bat bezala editaturiko gauza asko baino hobeagoa. Laurogei bat minutuko dokumentala da, diskoaren sorrerari buruz gauzak komentatzen ditu, kanta bakoitzaren berezitasunak, kuriositateak, sorrera prozesuak... Land Of The Free II eta To The Metal!-en arteko ezberdintasunez mintzo dira, disko bat produzitzerakoan egin behar diran beste hainbat gauzetaz ere mintzo dira: promozioa, bira, diskoaren margo lana diseinatu... Eta Kai Hanseni egindako elkarrizketa bat dakar. Oso dvd ona jarraitzaileentzat.
Eta intentziodun txapa zentzugabe, trakets honen ondoren, TANTATATXAN!!!!!:
Empathy
All You Need To Know (featuring M. Kiske)
Time To Live
To The Metal!
Rise
Mother Angel
Shine Forever
Deadlands
Chasing Shadows
No Need To Cry
One Life (bonus track)
Wannabees (bonus track)
2010ean daramagun lau hilabete hauetan atera den diskorik hoberenetarikoa, dudik pare.
Dvda, agian, akaso, apika, beharbada, hurrean, menturaz, heldubada, ustez noizbait igoko dut. Bitartean, disfrutatu jarritakoarekin, norbaitek disfrutatzen badu. Je, je, a ze panorama.
