GabonaK & $unormalaK

Aspaldikos!

Gabonak, urte berri bat, matzak, olentzero, kontsumismoa, gabon zaharretan Pilar Rubio eta Carbonero telahincon, sinde 0 - 1 internet and his motherfucker.

Gabonak, ya rayan; urte berri bat, y no pasa ná; matzak, ea norbait itotzen dan ta tontoana iteari uzten diogun; olentzero, reketetxatxipiruli; kontsumismoa, eta krisia; Pilar eta Carbonero, ai omaaaaaaaa que ricas están; La Ley Sinde, fuck you.

Si ejke sunormal puta batzuk dia gobernukoak (politikoak, in lleneral). Uste dute jaisten dugun disko, pelikula, liburu, komiki batengatik disko, pelikula, liburu, komiki bat gutxiago saltzen dela. PUTOS SUNORMALES. Okerrena da senatuan berriz onartuko dutela legea, ZPk CIU-ren baldintzak onartuko dituela eta legea aurrera aterako dutela. Yo te dejo mi coche y tu me dejas follarme a tu hermana. Politika.

Y'all want a single say FUCK that

Una explosión de un millón de kilómetros

Hace unos meses, en febrero de este mismo año, se lanzaba el Solar Dynamic Observatory (SDO), un pequeño pero potente telescopio que prometía regalarnos una visión del Sol cómo nunca antes habíamos tenido. La NASA anunciaba que el SDO nos iba a ofrecer imágenes del Sol a una calidad inalcanzable hasta ahora... Y no sólo eso, durante 5 años, el SDO enviará fotografías del Sol a la Tierra cada 10 segundos, lo que está suponiendo 150 millones de bits por segundo, 24 horas al día, siete días a la semana...
Pues bien, esas imágenes ya nos están llegando.

El SDO va equipado con una batería de cuatro telescopios diseñados para fotografiar la superficie del Sol y la atmósfera, un generador de imágenes heliosísmicas y magnéticas para trazar los mapas de los campos magnéticos solares, y un tercer aparato medidor de las fluctuaciones de rayos ultravioleta del Sol. Para que os hagáis una idea de la calidad de imagen que puede llegar a obtener sus fotografías tendrán unas 10 veces más calidad que una Televisión HD y serán aproximadamente de unos 7.000 x 4000 pixels...
Y sobre todo, estamos viendo cosas que antes, con los instrumentos que teníamos, no podíamos ver, como por ejemplo la brutal prominencia solar que captó hace unos días y que han dado la vuelta a internet.
Atentos porque el video tan sólo dura unos segundos pero el fogonazo es de aúpa...



Lo que acabáis de ver en estos breves segundos es una de las prominencias solares más espectaculares que se han captado hasta el momento. (Aquí podéis verla a gran tamaño y en todo su esplendor)
Una eyección de entre 700.000 y 1 millón de kilómetros con la potencia de millones de bombas atómicas que ha dejado maravillados a los propios científicos en la NASA.
Para que tengáis una mejor aproximación del tamaño de esta bestia os dejo una comparativa entre la prominencia y una imagen comparada de Júpiter y la Tierra... Sí, el puntito somos nosotros :)

 http://es.noticias.yahoo.com/blogs/ciencia_cultura/una-explosin-de-un-milln-de-kilmetros-p7103.html

After storming the world for nearly 40 years and taking its very special brand of heavy metal to all four corners of the planet, JUDAS PRIEST — one of the most influential heavy metal bands of all time — has announced plans to embark on a final world tour. However, the mighty PRIEST will certainly be going out strong as they rock the planet starting in 2011 on the massive "Epitaph" tour — hitting all the major cities throughout the world where they will be playing the songs that helped make the name JUDAS PRIEST synonymous with heavy metal!

With all guns blazing and amps cranked to eleven, the band will be giving all its fans one last chance to witness the ultimate metal experience that is JUDAS PRIEST!

JUDAS PRIEST will be starting its world tour in Europe and has just confirmed the following festivals for 2011:

Jun. 09 - Sweden Rock Festival, Sölvesborg, Sweden
Jun. 11 - Sauna Open Air, Tampere, Finland
Jun. 17 - Copenhell, Copenhagen, Denmark
Jun. 19 - Hellfest, Clisson, France
Jun. 22 - Gods of Metal, Milan, Italy
Jun. 25 - Graspop Metal Meeting, Dessel, Belgium
Jul. 23 - High Voltage, London, UK
Aug. 05 - Wacken Open Air, Wacken, German
_____________________________________________

Berri txar honekin agur esan behar diogu munduko heavy metal talde handienetakoari.

"Lo que se ha convertido el punk [...] ir a Zara y encontrar una camiseta de The Clash"

Jor. Denbora pasatzen eta interneten surfeatzen hau aurkitu dut, Berri Txarrakeko Gorka Urbizuri egindako elkarrizketa bat, BTX-en egungo egoerari buruz, egungo musika... Aunitz interesgarria.

Hemen elkarrizketa (gazteleraz)


Jor. Portzierto, badirudi Payola abestiaren klip bat egin dutela. Abesti polita, baina letra Gorkaren okerrenetarikoa iruditzen zait. Dishfrutau.

Berriro ere hemendikan

Azken aldian ezin izan dut hemendikan idatzi, portatilak txof egin zuen eta. Errua berriro ere txartel grafikoarena izan da. Potentziala ona izango du baño iraupena ez, bi urte ere ez zuen iraun lehenengoan eta konpondu ondoren urte t'erdiko bizitza ere ez du izan. Baino orain beste portatil bat dakat, hobeagoa (prototype badabil). Ederra zortea nirea. Okerrena zera da, dena txukundu behar dudala nire gustura ipintzeko, lan eskerga benetan.

Ordenagailu berri honekin nabilenetik Chrome web nabigatzailea erabiltzen ari naiz, probatzeko asmoa nuen eta, nola ez, bere alde on eta txarrak ditu. Alde onen artean, oso sinplea da, google motorea erabiltzen du zuzenean eta pantailan ez du hainbeste okupatzen, kontuan hartzeko zerbait  pantaila txikia dugunontzako. Txarrak, oraingoz ez dakidala nola harpidetu blog baten, shift + enter eta ctrl + shift + enter ez dabiltzala eta ez dagoela euskaraz.

Blogaren aktibitate ausentziak iraun duen denboran Annihilator, Legen Beltza eta Angelus Apatridaren kontzertuetan izan naiz, azken biak ikaragarriak. Legen Beltzaren kamiseta bat erosi nuen eta Angelus-en azken diska ez erosteko esfortzua egin behar izan nuen, ez baitago diru nahiko.

Big Bang-en kapitulo itzelak bota dituzte, benetan oso onak. Pennyren aita, Raj eta Howard-en arteko homosexualitatea (edo dena delako hori)...

The Walking Dead seriea hasi da, zonbie infekzio baten ondorengo egoera apokaliptikoan ezarrita bizirik dirauten pertsonen abenturak kontatzen ditu. Izen bereko komikian oinarritzen da eta jada bigarren denboraldia filmatzeko sinatu dute. Agertuko da honi buruzko gauzatxoren bat hemen.

Iron Maidenen Espainiar estatuko daten konfirmazioen esperoan, Berri Txarraken kontzertua dago Bilboko Kafe Antzokian eta Su Ta Garrena Gasteizen (aurten ikusi gabe ez naiz geldituko), abendu hasieran zubi eder bat, Santo Tomas eguna, txistorra, taloa ta sagardoa, gabonak, olentzero y su puta madre...

Amaitzeko, aurtengo disko hoberenetariko batetik ateratako abesti bat.

AROUND THE WORLD IN 66 DAYS!! Ed Force One Back In Action For 2011

IRON MAIDEN, with their crew and many tons of equipment, will once again be boarding Ed Force One in February 2011 to fly 50,000 miles round the globe on their continuing mammoth Final Frontier World Tour, playing 29 shows and visiting 26 cities in thirteen countries across 5 continents with Bruce again in the pilot's seat, and heading into more new Frontiers of uncharted Maiden territory!!!

The first show will be on Feb 11th in Moscow's Olympic Stadium, after which the Boeing 757, which will have new designs to tie in with the new album and tour, will fly the band to Singapore and Indonesia for Maiden's first ever shows there, before arriving in Australia to headline two arena dates and five Soundwave Festivals. Ed Force One then turns its attention briefly to the Northern Hemisphere with a first show ever in South Korea and two shows in Tokyo, before heading all the way across the Pacific, a journey which (believe it or not!) is 6660 miles for two shows in Mexico. An extensive series of stadium shows through five South American countries follows, including a first visit to Belem, Northern Brazil, and, via Puerto Rico, the band will play the final show on this leg of the tour in Tampa, Florida, USA on April 17th, exactly 66 days after Moscow! (full dates below)

Says Bruce, "We were taken aback by the fantastic reaction from everyone to Ed Force One during the 2008/09 World Tour. As our fans all know from the "Flight 666" film, which documented the trials and tribulations we underwent in order to get the whole project literally off the ground, the end result was well worth all the effort and complex logistics we had to deal with! The band and crew enjoyed themselves so much travelling that way, it seemed only logical to set up this part of The Final Frontier tour in the same way so we could get to see as many fans as possible all over the World, only this time we're pushing the boundaries even further and going to more places Maiden has never been before... in true Frontier style!! We very much look forward to playing in Singapore, Indonesia and South Korea for the first time, as well as revisiting our fans everywhere else.

"The set list will be different to this year's tour. Of course we will play more songs from the new album and some other recent material, but we will include a healthy dose of older fan favourites as we will be playing to so many new faces who we know will want to hear those songs live for the first time. We will cram into the plane as much of the production we used this year as is physically possible, including of course Eddie, and intend to replicate the spectacular light show in as many places as we are able. All in all it promises to be a fantastic trip for everyone!! So see you all soon".

Since its release in August on EMI (UME in the US), "The Final Frontier" -- the band's 15th studio album - has proved their most successful chart album to date, registering the #1 sales chart slot in 28 countries around the globe; from Lebanon, Arabia and India in the East, to Canada in the West, New Zealand down South, throughout UK and Europe and across Latin America, as well as reaching No.1 in Billboard's European, Tastemaker and Rock Charts, and No.4 in the USA, which is the band's highest position ever there.

Having already played an extensive 25 date North American Tour and some selected European shows this year, Maiden will undertake a full European Tour in the summer of 2011. Some dates (as below) have already been announced but keep an eye on this site over the next few weeks and months for many more announcements.

The dates for IRON MAIDEN'S Round The World Trip on Ed Force One and current European dates for The Final Frontier World Tour are:

FEBRUARY Fri 11 Tue 15 Thu 17 Sun 20 Wed 23 Thu 24 Sat 26 Sun 27	Moscow, RUSSIA SINGAPORE Jakarta, INDONESIA Bali, INDONESIA Melbourne, AUSTRALIA Sydney, AUSTRALIA Brisbane, AUSTRALIA Sydney, AUSTRALIA	Olympiski Singapore Indoor Stadium Stadium Utama Gelaro Bung Karno Senayan Garuda Wisnu Kencana Hisense Arena Entertainment Centre Showgrounds (Soundwave Festival) Eastern Creek Raceway (Soundwave Festival)
MARCH Fri 4 Sat 5 Mon 7 Thu 10 Sat 12 Sun 13 Thu 17 Fri 18 Sun 20 Wed 23 Sat 26 Sun 27 Wed 30	Melbourne, AUSTRALIA Adelaide, AUSTRALIA Perth, AUSTRALIA Seoul, KOREA Tokyo, JAPAN Tokyo, JAPAN Monterrey, MEXICO Mexico City, MEXICO Bogota, COLOMBIA Lima, PERU Sao Paulo, BRAZIL Rio De Janeiro, BRAZIL Brasilia, BRAZIL	Showgrounds (Soundwave Festival) Bonython Park (Soundwave Festival) Steel Blue Oval (Soundwave Festival) Chamsil Gymnasium Super Arena Super Arena Banamex Theatre Foro Sol CC Sapo Estadio San Marcos Morumbi Stadium HSBC Arena Nilson Nelson Parking Lot
APRIL Fri 1 Sun 3 Tue 5 Fri 8 Sun 10 Wed 14 Sat 16 Sun 17	Belem, BRAZIL Recife, BRAZIL Curitiba, BRAZIL Buenos Aires, ARGENTINA Santiago, CHILE San Juan, PUERTO RICO Sunrise, Florida, USA Tampa, Florida USA	Parque De Exposicoes Parque De Exposicoes Expotrade Velez Sarsfield Estadio Nacional Coliseo De Puerto Rico Bank Atlantic Center St Pete Times Forum
JULY Jun 30 - Jul 3 Fri 1 Wed 6 Fri 8 Sun 10	Roskilde, DENMARK Gothenburg, SWEDEN Oslo, NORWAY Helsinki, FINLAND St Petersburg, RUSSIA	Roskilde Festival Ullevi Stadium Telenor Olympic Stadium SKK Peterburgskiy

Betiko Idi Bihotz

Puezezo. Nere Idi Bihotzen lehen kontzertua izan da eta beraien azkena.

2 ordu egon dira eskenatoki gainean disko guztietako abestiak jotzen, Herriaren Taupadatik Odola Sutan-era. Hasieran soinua ez da oso garbia izan, saiatu dira txukuntzen eta zer edo zer egin dute, baina ez dute soinu on bat lortu. Baina kontuan edukita antzokiaren eskumako bozgorailuen azpian egon naizela, ba atera ondorioak. Amaigabe Berriko abestiak jo dituztenetan soberan sentitzen naiz, behin edo entzun dut diska hori eta ni izan naiz abesten ari ez zen bakarrenetarikoa. Abestiren baten saiatu naiz OoooOoooO-ren bat eginten, pero no cuela.

Kontzertua soinu aldetik ez bada guztiz ederto ibili, emozio aldetik kristona izan da. Azken finean talde baten azken kontzertua izanda hori da espero daitekeen gauzetariko bat. Lehenengo 2 abestien ondoren hasi da Mikel abestien tartean hitz egiten, "abesti hau azken aldiz joko dugu" eta antzeko gauzak esaten. Beste gauzaren bat ere esan du, baina betiko txorradak dira.

Emanaldiaren zatirik hoberena lehenengo ordua pasata etorri da Tiberio abestiarekin batera. Tó dios saltoka, abesten, garrasika, abeslaria antzokiko goiko pisura joan da, gero publikoaren gainera salto egin du jendearen eskuen gainetik ibiltzeko. Abesti horren ondoren, zuzen banaiz, Infernuaren Azken Hauspoan jo dute jendea erotuaraziz (ni barne) eta beste abesti mitiko guztiak jo dituzte. Hoietariko bat Maitasun Bailitzan izan da, Mikel bakarrik aulki baten eserita kitarrarekin. Hemen gauza bat esplikatu beharra dago aurrera jarraitzeko. Uste dut Mikelek Down sindromea duten neska mutikoekin lan egiten duela eta Durangon egin zuten kontzertu baten neska mutiko hoiek eszenatokira igo ziren taldearekin abestera. Ba gaurkoan ere antzera egin dute Maitasun Bailitzan abestian. Mikel abesten dagoela Down sindromea duten bi mutiko igo dira eskenatokira berarekin abestera. Oso emozionantea izan da, denak abesten, milaka txalo abesti bukaeran, gauza ederra. Kontzertua amaitzeko, taldekideak "Eskerrik asko, Idi Bihotz 1996-2010" idatzita zuen kamiseta batekin atera dira eta Gaur Goizean abestia jo dute, ajeari buruz doan abesti bat. Identifikatuta sentitu naiz.

BETIKO IDI BIHOTZ!

Mu friki

Beste egun bat klasera joan gabe... Hasierako grazia galdu du.

Call Of Duty Modern Warfare 2 jokuari buruzko 6 bidio dira hurrengo hauek. Protagonista: Viciau bat. Sinopsia: Viciau baten eguneroko bizitza.







Porlobisto tipo hauek beste bidio asko dituzte, Twilight-i buruz, racismoari buruz... Ikertzera noa

Space Eater - Aftershock - 2010

Space Eater (nombre sacado del homonimo tema de Gamma Ray pero que nada tiene que ver) es un grupo de Belgrado, Serbia que lleva 6 años en activo y ha publicado dos maquetas y dos discos. Después de escuchar 3 canciones del último disco en el tubo, durante aproximadamente una semana anduve como un loco en busca del disco por los internetes, emules, spotifais etc sin fruto alguno. Primera y única decepción ante este disco. Incluso me plantee el comprarles el disco a estos serbios por unos 20 euros pero enseguida me di cuenta de que era una locura habiendo escuchado solo 3 canciones, por muy buenas que fueran. Pero al final la luz brillo (en una irónica forma de SNM), el album se filtró y tuve el placer de escuchar ésta obra maestra que apunta a lo mejorcito del año, desbancando grandes trabajos como lo último de OverKill, Ironbound, que es muy bueno.

El disco empieza con "Say Your Prayers", tema directo y agresivo que a la primera escucha ya te hace pensar que estás ante un gran disco de buen Thrash Metal. Conforme transcurre el disco, te das cuenta de que todo es así, mala leche, caña burra sin parar de mover el cuello, brutal y directo. Los solos son de calidad pero quedan en segundo plano, tienen más importancia los riffs de guitarra, riffs que son el exponente de la nueva ola de thrash metal que está surgiendo a nivel nacional y también europeo centrado sobre todo en paises del este. La bateria está engranada a la perfección, llevando un ritmo atronador con breaks simulando montañas rusas y con el acompañamiento de un pesado bajo que se hace presente durante todo el disco, este también ayudando a la destrucción de tu tímpano. En cuanto a la voz, el cantante usa esa voz rasgada tan caracaterística del thras metal alternando con registros muy agudos que no quedando mal, siempre me pregunto porque no cantará con la voz rasgada, que en mi opinión le pega mejor. Pero hay una sorpresa en las dos últimas canciones, la voz es totalmente distinta, más rasgada, más grave, con la única explicación de que sea la de otra persona. Y así és. Antes de ir a grabar los que sería Aftershock, en Junio de 2009 el cantante la palmó. La voz que se escucha en las primeras 8 canciones es la del difunto Boško Radišić que fue extraida de las demos que tenian grabadas en su local y la voz de las últimas dos canciones es la del guitarrista Luka Matković que cogio el papel de cantante.

Grandioso disco que convierte a Space Eater en futura promesa de la resurgiente escena Thrasher. Atentos a estos chavales.

Myspace de Space Eater

Passion For Knowledge

SuperEtxenikeren agindupean dagoen Dipc-ren 10. urteurrena ospatzeko, ikerkuntza zentru honek beste hainbat gauzen artean interes dibulgatzailezko hitzaldi sorta batzuk antolatu zituen 5 egunetan zehar. Hizlariak mundu osoko hainbat zientzialari ziren, hoietariko 10 nobel sariaren jabe, Premio Principe De Asturias-ak, Sir-ak, MIT-eko jendea, Max Planck institutokoak, CERN-en lan egindakoak.... Elitea. Baina beste elite mota bat ere izandu zen, Bernardo Atxaga adibidez, euskal literaturaren adierazagarririk onena.

Bost egunetatik lautara agertzeko hasierako asmoa banuen ere, azkenean ingeles teknikoaren maila altuak, kimikari diodan mirespenak, Bilbotik Donostiara joan eta etorri ibili beharrak eta tematika guztiaren ene jakinduria mugatuak 2 egunetara besterik ez aurkeztea bultza ninduten.

Astearteko lehenengo hizlaria Max Planck institutoko Juan Ignacio Cirac fisikari teoriko espainiarra izan zen. Hitzaldia gazteleraz izateak asko erreztu zuen gauza eta tematika ere oso interesgarria izan zen, fisika kuantikoaren fenomeno bereziak hain zuzen, elkar lotura kuantikoa kasu. Nahiz eta kimikari buruzko hitzaldietan ezer gutxi ulertu, Jean-Marie Lehn kimikariak kimika supramolekularrari buruz jorratu zuen hitzaldia entretenigarria izan zen lehenengo minututik aurrera, bere humoreari esker. Hitzaldiaren mamia modu general batean ulertu nuen (hau ez da momentua horri buruz hitzegiteko) eta pozik atera nintzen bigarren hitzalditik. Pena denak ez izatea halakoak. Hurrengo hizlariaren azentu germaniardun ingelesak ulergaitza eta aspergarria egiten zuen egonaldia eta itzultzaileen lanak ere ez zuen batere hobetu hirugarren ordua. Hasi eta 10 minutura ordua pasatzerakoan alde egitea erabaki nuen .

Hurrengo eguneko lehenengo txanda kimikari batena zen. Ez nuen piperrik ulertu, 80 urteko Kaliforniar agure bati kimikari buruz zerbait ulertzea afera erraza ez den moduan. Hurrengo zientzialaria Max Planck institutuko Theodor Hänsch zen, optikan espezializatutako fisikaria. Hau ere ez zen ulerterraza izan, bere urduritasuna bistakoa zen eta halako kasuetan badakizu gauzak ez direla argi azalduko. Gainera, hau ere alemana izateak ez zuen batere lagundu ulergarritasunean. Hirugarren ordua ederra izan zen ordea, merezi izan zuen 2 ordu aspergarri jasateak. Frank Wilczek hizlaria CERN-eko Large Hadron Collider-ari buruz mintzatu zen era interesgarri, misteriotsu eta argian. Humorea ez zen falta izan eta dudarik gabe txalo beroenak oparitu genizkion. Egun hartako azken ordua askok Bernardo Atxaga goitizenaz ezagutzen duten Jose Irazurena zen. Bere lagun bati eskeinitako poema bat irakurri zigun. Gaur egungo bere prosa astuna iruditzen bazait ere plazer bat izan zen bera aurrean izatea.

Aipatzekoa lehenengo bi egunetan joan ginenori kamiseta bat oparitu zigutela.

Dudarik gabe, Passion For Knowledge.

Lehortea bukatu da

Ia hilabete pasa da txorradaren bat idatzi gabe. Ez da posible, ia hilabete?????!!!!!! Ez nuen uste ene burmuina halako txorrada lehorte garai luzeak izateko gai zenik. Alperkeria larregi seguraski, udak bere duen presio konstanteko bero truke amaigabea ikasteko gogo faltarekin nahastuz, izaki apatiko eta arbuiagarri bat bihurtuta. Total, patatas.

Kurtsoa akademiko unibertsitario juergista hasteko ordua iritsi da, akademikoki estankatuta aurreko kurtsoa lez, pilak jarri eta aurrera egiteko ordua ere. Etxetik urrun, aske eta bakean sentitzeko, astebukaeran buelta etxera mimoak jasotzeko eta berriz askatasunera, pisu zikinera, sofan siesta egitera fregautik libratzeko errezatzen duzun bitartean. Astelehenek astelehen izaten jarraitzen dute, infernuaren hasiera, lo ordu eskas eta kafe batzuekin klasera, asteazkenak kulturalak izaten jarraitzen dute 11:30tan ohera itzultzeko, eta ostegunak ostegun jarraitzen du izaten.

2 aste hauek apur bat aspergarriak izan dira eta urrengoak halakoa izateko itxura dauka meteosataren arabera. Internet gabe, internet bidezko jokuetan ibili ezinik, liburu on baten faltan, pelikula ganorazko baten esperoan... Telebistan zappin egin eta kanal guztiak laupabost aldiz pasatu ondoren ganoragabeko programak besterik ez daudela konturatzen zara eta TDT-ari eskerrak ematen dizkiozu lehen 6 kanaletan botatzen zuten kaka guztia orain 30etan botatzen dutelako eta kopurua handitzeko asmoa dute.

Finito. Pentsatzen jarraitzeko gogoak amaitu zaizkit.

Aio belayo.

Burdinezko dontzeilaren azken muga

Oraingoan, berriz ere, Iron Maiden-en azken lanari buruz hitz egiteko ordua da. The Final Frontier 2010eko abuztuaren 16an kaleratu zen, eta aste betera Number Guan izatera iritsi zen hainbat herrialdetan.

No. 1 -- Arabia, Austria, Brazil, Bulgaria, Canada, Chile, Croatia, Czech Republic, Denmark, France, Germany, Finland, Japan, Mexico, New Zealand, Norway, Portugal, Spain, Sweden, Switzerland, UK
No. 2 -- Australia, Belgium, Holland
No. 3 -- Ireland, Poland, Turkey
No. 4 -- USA
No. 5 -- Singapore

Horrelako zerbait espero zen, izan ere, Iron Maiden izaten jarraitzen dute, munduko hoberenak.

Jendearen aldetik denetarik dago, 0 bat ematen diona, 10 bat ematen diona..., foro batzuk itxi egin behar izan dira anti-maiden eta fanatikoen arteko diskusioak direla medio. Norbaitek esan zuen bien o mal, lo importante es que hablen de ti.

Onderengo kritika hau Rafabasa web orrialdean kazetari batek eginiko eta beste askoren artean nere iritziarekin bat datorren bakanetarikoa da. Lan ederra, sentimenez betea, sakona, konplexua... Pena merezei du.

Review de Álex Sánchez Cerro

Puntuación: 8,6

Está claro, que solo el nombre de IRON MAIDEN, (un nombre respetado y venerado como pocos), no es ni debería ser suficiente para elevar a categoría de obra de arte lo que hacen. Evidentemente, no descubro nada si digo que soy un gran seguidor de IRON MAIDEN, así pues, la dosis de objetividad que para muchos no es más que leer lo que quieren leer, aquí no la vais a encontrar. Pero si que os doy mi palabra de que he escuchado este disco las veces suficientes como para poder dar una opinión por lo menos digna de tener en cuenta, intentando alejarme de una devoción que va más allá de lo estrictamente normal, y que reconozco sin ningún tipo de rubor.

Sorprendido me hallo ante toda la polémica desatada con "The Final Frontier". Ahora parece que lo que es guay, es decir que los IM son poco menos que bazofia, al menos en ambientes más cercanos a los foros que a la vida real, incluso a veces enzarzándose en ridículas disputas e insultos de chicos malotes. Que hablen mal o bien, pero que hablen, eso dijo alguien. Para los que buscan polémica y se fijan solo en las puntuaciones, sin profundizar más allá que un par de escuchas en una absurda carpetita, decirles que si no os gusta el disco, lo tiréis a la papelera de reciclaje. Así pues, las cosas claras: el disco me ha gustado.

Este trabajo cierra la tercera década de la formación, y creo que lo hace de una manera más que correcta. Por supuesto, no es ni será un clásico como la totalidad de sus obras ochenteras, pero sigue una evolución lógica con respecto a los 3 anteriores trabajos de esta década. Y si es de rankings de lo que se trata, y de poner las cosas fáciles, decir que quizás estaría algo por debajo de "Brave New World", y en conjunto, supera tanto a "Dance Of Death" como "AMOLAD", a pesar de que "DOD" tenía 3 o 4 temas para enmarcar.

La senda que se abrió con "A Matter Of Life And Death" se sustenta en muchos de los momentos de "The Final Frontier", pero al mismo tiempo, han buscado cortes más directos y cercanos al oído. La producción de "AMOLAD", no acabó de convencerme, y esta, sin llegar al nivel de "BNW" si que es más pulcra y compacta. Los temas, ni son una cagarruta, ni son progresivos. Son temas marca de la casa, con instrumentaciones largas, quizás algunas excesivamente largas, pero no he visto un alargamiento del minutaje innecesario, sino que se ha buscado un trabajo equitativo entre tres guitarras de postín.

Sobre la composición, destacar el trabajo del gran Smith, que es sobre quién se sustenta el sonido de la formación ahora que Harris, pese a participar en todos los temas, está en un periodo transitorio poco inspirativo, ya que únicamente ha firmado un tema completo (en "AMOLAD" pasó lo mismo, participó activamente pero como único compositor solo parió el maravilloso "For The Greater Good of God", y en el anterior un pesado "No More Lies"). Sobre Smith, decir que se nota su mano, con ese puntito de comercialidad en algunos estribillos, pero sobretodo su elegancia.

Con respecto al anterior trabajo, "The Final Frontier" no es tan oscuro, ni tan pesado musicalmente hablando. Más accesible, menos enrevesado, y con referencias constantes a los discos clásicos que todos tenemos en mente. El nivel lírico sigue siendo muy alto, aunque esta vez han tirado mucho más de metáforas y de recursos abstractos. De todos modos, un placer descubrirlas y enfocarlas en un concepto general con la música.

El juego de las tres guitarras, creo que es en este trabajo donde más ha brillado, con algunos momentos estelares y una pulcritud que eleva el trabajo de Smith / Murray / Gers a un nuevo nivel. La base sigue la misma línea, un Harris más amagado que en otros trabajos, pero siempre presente, y el pulpo McBrain, enemistado de por vida con el charles pero sin ser valorado como merece, demuestra que es una de los mejores baterías que nos podemos echar a la cara.

Dickinson es un caso a parte. Es un disco donde se muestra cómodo, y saca su sirena anti-aérea en contadas ocasiones, pero a pesar de todo y más, sigue cantando y estando en mejor forma que en cualquier época pasada. No se que tipo de pacto ha hecho con el Diablo para poseer semejante capacidad vocal.

"Satellite Is… The Final Frontier": la intro es realmente pesada. Si el disco fuera conceptual, podríamos entenderla, pero cuatro minutos de tortura acústica quizás es demasiado, y más cuando esa intro viene incrustada en un inicio tan demoledor como es el tema en si, quizás su mejor obertura desde "The X Factor" que con "Sign Of The Cross" reivindicaban que seguían vivos. Las acústicas que acompañan a las rítmicas adornan y engrandecen un riff efectivo y eficiente, como en los viejos tiempos. Una sencillez que han dejado de lado, (sin ser progresivos como mucho iluminado asiente sin ponerse colorado), se recupera en un tema que huele a clásico, pero al mismo tiempo, no se puede incluir en ningún disco pasado. Alguien decía por ahí que IM siempre hacían lo mismo… Punteo de Gers o eso creo entrever con su histrionismo habitual, y Smith contesta con la elegancia hecha música. Maravilloso inicio.

"El Dorado": no se quién es el lumbrera que elige los singles y cual es el motivo. Pero posiblemente este sea uno de los temas más desafortunados del trabajo. El bajo de Harris atruena mientras un riff se precipita al vacío en un intento más o menos afortunado de in crescendo. Las melodías podrían recordar a la época del "No Prayer For The Dying", más roqueras y directas, de todos modos, un puente bastante decente no me acaba de cuadrar con un estribillo donde Bruce se desgañita; tampoco me acaba de encajar la parte instrumental, aunque el retorno a la primera estrofa es notable… quizás un tema hecho de retales. Lo que más destaca es la parte instrumental, con solos repartidos entre los tres hachas, donde destaca el segundo de Murray con un estilazo muy de la era "Powerslave".

"Mother Of Mercy": el dúo Smith/Harris demuestra de lo que es capaz, eso si, poniendo a prueba la capacidad vocal de Dickinson. Inicio lento y melancólico, que puede rememorar las últimas obras del vocalista en solitario. Evidentemente, no es ninguna sorpresa que el tema explota en el momento preciso, con una comedida cabalgada de riffs acompasados con el bajo, y alcanzando su momento álgido en un puente impresionante y un estribillo fácil de asimilar, tan pegadizo como efectivo.

"Coming Home": la lírica podría ser una segunda parte de "Wasted Years", un tema personal, cargado de cierta nostalgia y algo de melancolía bien entendida. Un medio tiempo donde la voz de Bruce brilla con solemnidad, en que un estribillo con cierta magia nos mantiene alerta, pero es en al presunto solo de Smith/Murray donde la cosa se pone emotiva. Instrumentalmente, impecable. Musicalmente, sublime.

"The Alchemist": tema veloz (quizás algunos los echen en falta), con un estilo similar a "Be Quick Or Be Dead", pero algo menos enérgico. Primera aportación de Gers, que junto a Harris y Dickinson forjan uno de los temas más potentes del álbum, a la vez que el más breve. Nicko brilla con luz propia en un trabajo excelente, muchas veces tapado por el resto de personalidades. Un corte que puede funcionar en directo, con unas armonías marca de la casa, de las cuales esta vez han recortado protagonismo. Un corte prototipo MAIDEN, sin lugar a dudas. De todos modos, le falta algo más para ser excelente. A partir de aquí, se inicia una segunda parte del trabajo, con temas más extensos, más complejos.

"Isle Of Avalon": y sus más de nueve minutos se inician con unas notas similares al interludio del "Rime Of The Ancient Mariner", incluso la ambientación es similar. Un tema donde Dickinson nos va agarrando y Harris crea una especie de espiral que se hace más y más angustiosa, hasta llegar a un explosivo estribillo. Un tema para indagar e investigar. Cambios de ritmo constante, instrumentaciones bien definidas a cargo de los tres guitarras, y para postre, un estribillo memorable, donde la maestría de Smith vuelve a aparecer. La parte instrumental parece casi una improvisación, con algunos destellos psicodélicos y ahora si, cierto toque progresivo. Maravilloso corte. De 6 temas, 5 buenos… quién cojones dijo que este disco era malo?

"Starblind": el prolífico trío Smith/Harris/Dickinson vuelve a la carga. Misma estructura inicial que la anterior: medio tiempo y con un Dickinson que estalla, aunque ahora en unos tonos más exigentes. Los teclados ambientales aparecen en un estribillo otra vez muy bien logrado. Es un tema pesado, muy denso, machacón, incluso algún solo se ve apagado por la muralla de Harris/Nicko. Por la mitad de la canción, nos encontramos con una estructura musical diferente, casi experimental dentro de los parámetros de IM. Es un tema complejo, pero la verdad es que se hace corto por su variedad de estructuras y por su enrevesada estrofa y estribillo. La parte más innovadora de IM, sin lugar a dudas.

"The Talismán": una de las pocas aportaciones de Gers, que junto a Harris, vuelve a incidir en la misma estructura inicial, aunque esta vez se alarga hasta conseguir el efecto de intensidad necesario. Una acústica inicial nos adentra en otra espiral cargada de tensión. La explosión viene con la típica cabalgada de Harris y las rítmicas, con un Bruce pletórico, una vez más, en una estrofa de órdago, y explotando en un estribillo cargado de emoción, una emoción que es patente en una lírica intrigante, casi como si fuera un libro. Gers no podía fallar, y nos regala una armonía tan típica como efectiva. Podría entrar sin problemas en "BNW", pero ni desentona ni resalta en un trabajo tan variado y complejo como este. Más que un talismán, esto es un diamante en bruto que debe ser pulido por vuestras orejas.

"The Man Who Would Be King": Murray y Harris crean otra joya. Una vez más inicio lento, con unas armonías pulcras, y un teclado creando el dramatismo necesario para que Bruce pueda pasear sin problemas. La estrofa y los riffs son propios de los ochenta, por los teclados y tempo puede recordar al "SSOASS", y por el estribillo y las armonías, por que no, a la era "Piece Of Mind". De todos modos la parte instrumental es un tanto extraña, con un cambio de ritmo realmente memorable, y donde los tres hachas, dibujan su propio paisaje. Como ya he comentado, este es el disco donde hay un mayor acople entre las tres guitarras, y donde mejor se aprovechan las posibilidades del trío.

"When The Wind Wild Blows": Harris en estado puro, en la única composición que firma en solitario. Evidentemente, todos sabemos lo que nos podemos encontrar. 11 minutos de paroxismo musical, iniciándose casi como una nana con un sonido de viento de fondo que nos lleva a una estrofa épica, casi hímnica, que da vueltas y vueltas, sin un estribillo predefinido, como en "The Aparition" de "Fear Of The Dark". La parte instrumental es un ir y venir de solos, armonías, cambios de ritmo… dirigidos a la perfección por una base impecable. Maravillosa es la entrada del supuesto solo de Gers con la armonía de fondo, como si fuera un canon. ¿De verdad hay gente que a esto puede llamarlo bazofia? Sinceramente, no lo entiendo.

Con cierta edad y cierto bagaje a mis espaldas, he notado una tendencia realmente extraña. IRON MAIDEN son más grandes ahora que en los ’80, pero al mismo tiempo, cada vez más gente reniega de ellos, y a veces incluso parece que te tengas que excusar por gustarte los últimos trabajos de esta banda referente. Sed vosotros mismos, escuchad, dejaros de iluminados, y forjad vuestra opinión. Está claro que este disco, no se asemeja a los clásicos de los ’80, pero es que tampoco lo pretenden. MAIDEN han evolucionado hacía un estilo más complejo, más enrevesado si queréis, no son tan directos. Paciencia Hermanos, por que estamos ante un discazo.

Prestadle atención joder, y no por que sean los MAIDEN, sino por que lo vale.

Klasiko pare bat 666/222

Beste gauza bati buruz idatzi nahi nuen baina bat-batean pare bat kanta etorri zaizkit bururi eta sarrera bat merezi dutela deritzot.

Taldeak thrash eszenan famatuak dira, oso disko onak kaleratu dituzte, denek izan dute aro ilunago bat 90. hamarkadan talde guztien antzera baina gaur egun abesti paregabeak sortzen jarraitzen dute.


1.- Overkill -- Elimination
1984ean sorturiko East Coast-eko talde honek 89an beraien laugarren LPa kaleratu zuen, The Years Of Decay. Thrash Metalaren panoraman sekulako arrakasta izan zuen eta klasiko bat bihurtu da. Beraien jarrera baldarra (punk tokeakin), abestien abiadura, letren esangura... Abestiaren hasieran entzuten den riff-ak single bilakatu zuen, bidioklip eta guzti, eta ordundik hona taldearen kontzertuetako derrigorrezko ereserkia bihurtu da.




2.- Kreator -- Pleasure To Kill
Talde hau, Sodom eta Destruction-ekin batera, Alemaniako thrash metalaren sortzaileetariko bat da. Diskoa 86an kaleratu zen eta gaur egun diskoa urte beraren bukaeran kaleratu zueten EP batekin dator (Flag Of Hate). Disko azkarra dudarik gabe (azkarrenetarikoa metalaren historian), Kreator-en agresibitatearen ispilu, bere garaian sekulako ospea izan zuen eta gaur egun klasiko bat da.



3.- Exodus -- Bonded By Blood
Talde hau Kirk Hammet-ek sortu zuen beste musikari batzuekin, baina denbora gutxi iraun zuen bertan, segituan utzi zuen taldea Metallican sartzeko. Jarritako abestia Exodus-entzat The Number Of The Beast bezala da Iron Maiden-entzat, tope thrasher, oso ona. 92an taldea banandu egin zen, 97an batzeko zuzeneko disko batekin, baina hainbat arazorengatik berriz banandu ziren. 2001ean berriz bildu ziren eta orain arte martxan diraute, ederki gainera, aurten kaleratu duten diskoa sekulakoa baita eta. Abestia 97ko zuzenekoaren barruan dago, hilda dagoen eta hasierako abeslari izandako Paul Baloff-ekin.



Eta honela jarraituko nuke beste hamaika talderekin baina ez nuke beste thrash klasiko pare bat egiteko aukerarik izango, eta gainera 3 abestirekin nahikoa da.

Patxaran, patxaran

eztakit ze ein edo sarrera mierdoso bat edozer gauza idazten edo iron maidenen kontzertuai eta balentziako egonaldixai buruz...................................

sarrera txapuzero bat be eineike, oingo estilu jarraitxuz, bi gauzei buruz berba einde. Iron Maidenen kontzertu itzela izan zan (hau bebai). Egixe esan apur bat erande geuzan ordureko ta holako kondiziñotan ezin da oso objetibu izan zen gustatzen jatzun dana wapisimu irduditzen jatzu, baina jendiek be diño kriston kontzertu emon bela. Ia ba, maiden da ta. Set-lista gerotxua jarrikot baiña jakizue azken hiru diskotako kantak jo zitxuela, gei el dorado gei wrathchild, 666, hallowed, iron maiden, fear ta running. Set list wapu azken dekadako maiden be gustatzen jakunontzako. Nik kriston goguk nitxun BNW-ko kantak entzuteko zen disku inpresionanti iruditzen jate ta eneban aukeraik euki gira horretako kontzertuta juteko, garai hortan ondiñok enebalako maiden entzuten. gero gañea ohm-ko jentucias egon nintzen ta primeran pasau gendun. Jendi fisikoki ezautu, zerbeza pare bat (asko) hartu, gauzak kontau... Eddiek esan daben modun impresionanti da oin dala bospat urte internetetik ezautu zendun jendi benetan ezautzen dozunin betiko lagunek emoten dabezela, denbora luze baten eztozune ikusi ta atzabe batzi modun. Kontzertu amaitxu ta zerbezak edaten jarraitxu gendun. Ordureko batek ya kriston patxaran pilu euken odolin ta kriston katxondeu euki gendun beran konture. Orduk pasau ta tabernak txapetan hasi zin, jendi hotela jun zan lo eitxa ta buelta pare bat emon ondoren erabaki gendun geu be lota juti mou-ren etxa. Joder, ze ingo gendun guk han mou ta dupin barik, ze fenomenuk. Edarto portau zin gugaz, estaziñotik taberna eruten, gero kontzerture, atzabe taberna, gero beran etxa ta gero goxin 6 ordu lo ein ondoren altzau ta eztaziñure erun gintxun. Fenomenuk. Oin ia madrileko kedadi aurrera urteten dan. Ta ikasta. ai uona dai. PD: earra txapi. gañea markiñera zerduen, bape parrafoik ta ezebe barik, dana kakaztute. wapo


-'The Wicker Man'
-'The Ghost Of The Navigator'
-'Wrathchild"
-'El Dorado'
-'Dance of death'
-'The Reincarnation of Benjamin Breeg'
-'These Colours Don't Run'
-'Blood Brothers'
-'Wildest Dreams'
-'No More Lies'
-'Brave New World'
-'Fear Of The Dark'
-'Iron Maiden'
-------------------------------
-'Number Of the Beast'
-'Hallowed Be Thy Name'
-'Running Free'

Bi txotxolo

Bueno, duela 3 bat egun hau zioen berriak:

Gipuzkoako Diputaziotik Espainiako banderaren salaketa plaka kentzeagatik atxilotu dituzte bi lagun

Atzo foru aldundiko segurtasun kamarek grabaturiko bidioa filtratu zen:



Eta gaur berri hau agertu berria.info kazetan:

Eskuin muturrarekin dute zerikusia Diputazioko plaka ebasteagatik atxilotuek

Ba hori, bi txotxol... eeeeeee 2 madrildarren abenturak.

Me!

Dagoeneko aste bat pasa da Iron Maidenek The Final Frontier abestiaren klipa estrenatu zula, baino alperrontzi bat naizenez, ba gaur arte ez dut ezer egin.



Momento Indiana Jones klabe! jajaja
Aparte, abestiaren benetako iraupena 8 minutu ta piko da. Auskalo beste zatia nolakoa den. Jendeak denetarik dio, baina originala eskuetan izan arte, ez dut ezer esan nahi, promoen kalitatea ez da ona izaten eta.

Eta beste gauza interesgarri bat. Joey Jordisonek (Slipknoteko bateria) esan du taldeko baxujolearen heriotzak ez duela ekidingo Slipknotek beste diska bat kaleratzea, "absolutely". Zorionekoak gu.

The Final Frontier-en bideoklipa

"The Final Frontier", the new video from British heavy metal legends IRON MAIDEN, will make its online debut via the band's official web site on Tuesday, July 13 at 3 p.m. BST.

Ba hori. Ta hemen trailerra.

Regreso al futuro edo al pasado?

Buf, espainiako selekzioak semifinala irabazi du eta egoera dexente nazkagarria da. Que si ¡Viva España oe oe oe! y su puta madre... Denboran atzera juan garela dirudi, gure Franco maitiaren erregimenera edo halako zeoze.

Bueno, ta denboran zehar bidaiatzeari buruz, erenegun etorkizunera iritsi ginen. Bai, bai, erenegun. Ez etzi, ez bihar, ez atzp. Erenegun. Ezetz? Ba ikusi hau

¿Ba al duzue patinete hegalaririk?

PORLOBISTO Marty McFly 2015era jun zen, asike argazkia fake bat da.

Ta ospakizun xelebreekin jarraituz, atzo "Sarri, sarri" abestia inspiratu zuen gertaeraren urteurrena izan zen. 25 urte. Zenbaki borobila. More informeixon in jier

Hau ospatu beharra dao.

AC/DC San Mames-en, Bilbo, 2010-6-28

Pixkot animatzeko litro erdi garagardo eran ondoren San Mamesera sartu ginen toki on bat hartzeko. Bertan OHMko bi tipo agurtu ondoren teloneroak hasi ziren, Los Perros De Boogie. Rock&Roll suabea, Fitoren antzera, baino hainbeste kalitate gabe, denbora pasatzeko ez dago gaizki, baina hango denok AC/DC ikustera joan ginen eta azkeneko 5-6 kantuak aspergarriak egin zitzaizkigun. AC/DC nahi genuen.

Teloneroak bukatu eta 45 bat minutu itxaron behar izan genuen. Jartzen zuten kanta bakoitzaren amaieran sekulako emozioa pizten zen, eta beste jartzen zutela ikusita, futbol zelai osoa txistuka eta builaka hasten zen.

Eta azkenean argiak itzali ziren. Bira honetako sarrerako bidio ikusi, PUM, PUM, PUM, PUM, PUM! petardazoak eszenatoki eta pasarelan zehar, eta pantaila erdibitu egin zen Rock&Roll Train-a agertzeko.

Gerokoa 2 ordu ta pikoko orgasmo luze bat izan zen. Azkeneko diskoko 3-4 abesti eta beste guztia klasikoz beteta. Whole Lotta Rosie Rosie muñeka hinchable erraldoiarekin trenaren gainean, Back in black, T.N.T. eta Thunderstruck-ek zelai osoa saltoka jarri zuen, The Jack-ekin ikuslegoan zehar zeuden neska puskak agertu ziren pantailatan (batek titiak erakusterakoan estadio osoa builaka jarri zuen) eta bukaeran Angus Young gitarjolearen striptease-a ikusi genuen. Dena klasikoak bata bestearen atzetik Let There Be Rock arte. Kantu honekin Angusek bere solo amaigabearekin hamar bat minutuz aspertu gintuen. Denbora tarte horretan jo zezaketen abesti bat edo bi, baina zahar xamarrak daude eta denbora nola edo ahala pasarazi behar dute. Kantuen artean jendea oeoeoeoee abesten... Kristona.

Azkenik, deskantsu baten ondoren AC/DC-ren abestirik famatuena entzun genuen. Nola ez, Highway To Hell, eta jende osoa berriz saltoka hiru minututan zehar. Eta bukatu ohi duten bezala, azkena For those about to rock, eszenatokian zeuden sei kanoiren burrunbadarekin. Eta amaieran su artifizialak. Azken bi kantu hauetan bolumena igo zuten eta airearen presio aldaketak gorputz osoa kolpatzen zigun. Eromena.

Askok diote AC/DC-ren azken kontzertua izango dela, abeslariak taldea utziko duelako (zaharregia sentitzen omen da) eta ez da uste taldea abeslari berri baten bila hasiko denik.

BEC-eko kontzertua iragarri zutenean enuen asmorik joateko, AC/DC ez baita nere talde gustokoenetarikoa eta kontzertuen prezioa garesti xamarra da. Baina zuzeneko hainbat bidio ikusi eta jendeak esaten zidanaren ondoren, ez nuen hil nahi AC/DC zuzenean ikusi gabe. Eta pozten nahiz kontzertura joan izanaz. Sekulako kontzertua, rock hutsa, kriston giroa... Kiss-ekin batera, mundu honetan dagoen kontzertu hoberenetarikoak eskeintzen dituen taldea da. Rockaren maisuak.

Argazkia Eddiejoserena da. Milesker.

The Big Three and Big Four Songs

Duela hilabete batzuk zurrumurru asko agertu ziren The Big Four-en bira bat iragarriz. Gero Ullrich, King eta beste batzuei egindako elkarrizketatan aipatu zuten gogotsu zeudela bira hori egiteko. Eta azkenean hala izan da. Bira aurrera atera da, lehenengo aldiz, baina nahiz eta askok (denek ez esatearren) mundu mailako bira bat espero, Europako estatu batzuetatik pasako dira bakarrik. Oraingoz. Zeren 4 talde hoietako asko dira aipatu dutenak mundu mailako bira bat egin nahi dutela. Diotenez, Metallicak dauka azken hitza. Ai, ai, ai.

Mundu mailako bira iragarri bitartean, mundu osoak ikusteko asmoarekin, gaur Sofian (Bulgaria) eskeini duten emanaldia zineetan eman dute satelite bidez. Hasera batean, joateko asmoa nuen, prezioa jakin arte (20-22€), popatik hartzera bidali nituen denak. Baina nire zorionerako, duela pare bat egun RafaBasa iragarri zuen zine bakoitzerako 4 sarrera zozketatuko zituela. Eta zinean agertu naiz, nere sarrera hartu eta jesarleku batean eserita The Big Four-ak, zineetako pantaila erraldoi baten, HD, Dolbi Surraund eztakizenbatpuntobat... 3D izatea falta zen XD.

Baina bilbotarrak ez direnez ez hain handi ez hain ezer, astebarruan metroa gaueko 22:45-ak arte bakarrik daukate eta ezin izan dut emanaldi osoa ikusi, The Big Three eta Metallicaren Big Four Songs bakarrik ikusi ditut. Bestela Barakaldotik Bilbora taxian edo oinez bueltatu behar nintzen, eta ez daukat hainbeste diru ez hainbeste gogo, hurrenez hurren.

Kristona izan da zinean 3 kontzertu eta 4 kanta hoiek ikustea, espero nuena baino emozionanteagoa. Esperientziadun kamarak izan dira, soinua paregabea eta giroa ezin hobea, 70 bat jebi Megaparken, jendea flipatzen... Gainera Megadethek klasikoak jo ditu (Hook In Mouth soberan zegoen, ikusleen jarrerarekin argi geratu da), Anthrax-ek Belladonaren garaiko abestiak, Slayerrek disko berriko 2 hoberenak eta klasikoak eta Metallicaren lehenengo 4rak Creeping Death, For Whom The Bell Tolls, Harvester Of Sorrow eta Fade To Black. Paregabea.

Mundu mailako bira iragartzea falta da denok poz-pozik uzteko.

The Big Four: Metallica (1), Slayer (2), Megadeth (3), Anthrax (4)
Argazkian ezkerretik eskubira: Frank Bello (4), Tom Araya (2), Robert Trujillo, (1) James Hetfield (1), Kirk Hammet (1), Lars Ullrich (1), Kerry King (2), David Ellefson (3), Charlie Benante (4), Dave Mustaine (3), Scott Ian (4), Joey Belladonna (4), Dave Lombardo (2), Rob Caggiano (4), Shawn Drover (3), Chris Broderick (3), Jeff Hanneman (ez da ageri).

We are back!

Azterketak akabatu dira. Garaia zen. Aste bat gehiago eta nere buruaz beste egingo nuen.
Gauza pare bati buruz idazteko asmoa dakat datorren egunetan: serieak, jokuak, musika... baina gaur ez daukat gogorik zeren MW 2 erosi det eta instalatu bezain laister internetet bidez jolastera noa. Auskalo zenbar ordu sartuko ditudan XD

Ikusi daitekeenez, blogspot-ek plantilla ta fondo gehiago jarri ditu. Batzuk oso txuloak dira, hau adibidez.

THE FINAL FRONTIER

THE FINAL FRONTIER

1. Satellite 15....The Final Frontier 8:40
2. El Dorado 6:49
3. Mother Of Mercy 5:20
4. Coming Home 5:52
5. The Alchemist 4:29
6. Isle Of Avalon 9:06
7. Starblind 7:48
8. The Talisman 9:03
9. The Man Who Would Be King 8:28
10. When The Wild Wind Blows 10:59

Disko berriaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Eneeeeeeeeeeeeeee, ze emozioa.

Abuztuak 16ean kaleratuko dute (Balentziako kontzerturako garaiz XD) eta bira bihar hasten denez, kanta bat jarri dute muxutruk jaisteko, El Dorado izenekoa helbide honetan (single-aren irudia hemen) kontzertuetara joango den jendeak kontzertuetan joko duten kanta berria jakin dezan.

Gaueko ia ordubiak dira eta momentu honetan serbidoreak guztiz kolapsatuta daude. 2 minutu kostatu zait beraien web orrialdean sartzea eta oraingoz ezinezkoa da abestia jaistea.

Eta norbaitek jada igo du Youtubera XD

Fuck This World, PAUL GREY

Metalaren beste musikari bat hil da. Paul Grey, Slipknot-eko baxujolea.

According to the Des Moines Register, Urbandale, Iowa police are investigating the death of SLIPKNOT's bass guitarist at a local hotel.

Paul Dedrick Gray, 38, of Johnston was found dead at approximately 10:50 a.m. today by an employee at TownePlace Suites (pictured below), 8800 Northpark Drive, police said.

There was no evidence of foul play, police said.

According to KCCI.com, the Polk County Medical Examiner's Office is assisting in the death investigation and will perform an autopsy on Tuesday. Toxicology testing will be completed to determine if there were any contributing factors in the death of Gray, police said.

Witnesses reported that items from the hotel room were carried out of the hotel around 2 p.m.

Blabbermouth.net

Dirudienez droga sobredosi batengatik hil da.

Ea orain zer gertatzen den Slipknot-ekin, espero beste baxujole bat aurkitzea, nahiz eta Paul Grey-k Slipknot-en abesti asko idatzi.

Klasiko pare bat II

Bueno, kriston logurea daukat baino ez de oheratu nahi, beraz, denbora pixkat galtzeko, klasiko pare bat-ekin jarraituko dut. Seguraski sarrera mordo bat izango dituen atal bat bilakatuko da denboraren poderioz, eta nere gogoaren poderioz. Edozer gauza bisitarien kultura maila hobetzeko XD.

Aurrekoan ia denak Heavy Metala baziren (Kiss-en ereserkia salbu) gaurkoan Thrash Metalaren kantu famatuenen txanda da. Bideoklipak zein kanta soilak.

Hasteko, Thrash-ak eman duen talde ospetsu, on eta handienaren kanta bat. Nola ez, MetallicA-ri buruz ari natzaizue. Nahiz eta jende askok esan Death Magnetic diskarekin beraien urrezko garaira bueltatu direla, beste jene askok dio bidean galduta jarraitzen dutela. Ni hauetariko bat nahiz.
Baina izan zuten urrezko garaia eta, nola ez, kanta hau, garai hartakoa da. Preseski, Ride The Lightning diskako Fade To Black abestia. Ez da thrasher-ena, ezta famatuena, baina kriston kanta da. Lasai xamarra dirudi haserako minututan, norberaz beste egiteko tematikarekin, edonor betilun jartzeko kanta bat. Baina 3.56 momentuan, riff aldaketa horrekin kantak erritmo biziago bat hartzen du, bizitza gehiago emanez, zerbait ona iragarriz. Eta hala da. Lars-ek erritmoa emanez bonbo bikoitzarekin, Kirk solo batean murgiltzen da, Hetfield laguntzaile izanik, abestiaren amaierara arte, bolumena gutxinaka jaitsiz, abestiak amaiera izango ez balu bezala, betira arte horrela jarraituko dutelakoan. Ta txapa guzti honen ondoren, aipaturiko abestia.


2. postuan Slayer daukagu (nik behintzat). Hauek, Metallicak bezalaxe, beren garai txarra izan dute, baina badirudi azken hiru diskekin berriz indartsu eta gogo betean daudela. Aurrekoan Slayer-en abeslari eta baxujoleari egindako elkarrizketa bat irakurtzen, Arayak zioen bira honetan Seasons In The Abyss osorik jotzeko asmoa daukatela. Ba tira, zerbait gogorarazteko, hemen daukazue War Ensemble kantua.


Eta nola ez, 2 talde hauekin batera, Megadeth ez aipatzea bekatua da. Metallicatik bota ondoren, Lord Mustainek, haserre, talde bat sortu zuen, kanta azkarrago eta hobeagoak jotzeko asmoarekin. Hasiera bikaina izan zuen eta heavy kutsu handiago bat zuten diska pare batzuk sortu zituen, hauek ere bikainak, baina geroz eta soinu komertzialagoa hartzen ari zen, 1999an Risk kaleratu zuen arte. Azken honek ez du inolako metal kutsurik. Irratiko kate famatuetan jartzeko prest dagoen diska popero nazkagarri bat besterik ez da. Baina Mustaine konturatu zen. Eta oso ondo gainera. Hurrengo 3 diskoak bata bestea baino hobeagoak dira, eta azkena, Endgame, a-thrash-metal-masterpiece bat bezala izendatua izan da.
Talde honek hainbat bideoklip grabatu ditu, ia denak kalitate handikoak (eta eskertzen da), zailtasun handiko afera bilakatuz bideo bat aukeratzea. Baina youtube perfektua ez denez, kanta guztiak ez daude kalitate onean, beste batzuk ezin dira beste web orrialde batzutan jarri etab. Horregatik, kanta ospetsu hau aukeratu det.


The Big Four-ekin bukatzeko, Anthrax-en abesti bat jartzea falta zait. Onartu beharra daukat talde honi ez diodala besteei bezain beste arreta paratu. Batik bat Among The Living diskoa entzun dut arretaz, besteetatik kanta ospetsuak jakiteaz konformatuz. Horrexegatik, gaur eskeiniko dizuedan abestia.


Amaitzeko, esker mila El Chupijuai-ri, blogean bideo youtubikoak nola sartzen diren azaltzeagatik.

Embedding disabled puñeteruak. Kaka putza. Ea bihar gogoratzen naizen bideoak aldatzeaz.

Yasta. Bidioak ondo daude.

Long Live Ronnie James Dio

Ba bai, hil egin da. Heavy metalaren ahotsik hoberenetarikoak utzi egin gaitu. Egun txarra heavy metalaren zaleontzat. Pena galanta.

Long Live Dio

RafaBasako berri txarra

Hemen berri txarra ingelesez

Googlek euskara gehitu dio bere itzulpen zerbitzuari

Interneteko Google bilatzaileak euskara gehitu dio gaur bere itzulpen zerbitzuari. Zerbitzua Alpha egoeran dago oraindik, hau da, garapen fasean. Beraz, itzulpenak egiterako orduan akatsak eginen ditu oraindik. Dena den, denborak aitzinera egin ahala hori hobetzea espero du Googlek. Interneteko erabiltzaileek ere aplikazioa osatzen lagundu dezakete.

Google Translate izena du itzulpen zerbitzuak. Doakoa da, eta 57 hizkuntzatan dago guztira. Euskaraz gain, bertze lau gehitu ditu gaur: armeniera, azerbaijanera, urduera eta georgiera.

berria.info

Hail Google.

Itzultzailea "translator google" idatziz aurkitu daiteke. Hala era, hemen duzue.

Klasiko pare bat

Pare bat egun daramatza honek geldirik. Idazteko okurritzen zaidan gauza bakoitza minutura kriston txorrada iruditzen zait (aurrekoa barne) asike oraingoan tuboan dauden pare bat kanta jarriko ditut, jetioak entzun ditzan eta konturatzeko Heavy&Rock-a ez dela lau katu marginatuk egiten duten marginatuentzako musika.

Kanta hau aurrekoan entzun nun Mazari esker. Whitesnakena da eta uste det beraien disko hoberenetarikoan agertzen dela.


Hau Kissen kanta ospetsuenetarikoa da.



Urrengo hau Jainkoaren ereserki bat. Ez da hoberena, baino neri gehien gustatzen zaidanetarikoa da.


Orain traidore eternalaren txanda da. Zaila da hauen kanta bat aukeratzea, hainbeste klasiko dituzte motz gelditzen direla kontzertuetan.


Kanta hau, nahiz eta diskoaren azkena izan, diskoko hoberena da. Nola ez, burdinezko dontzeilarena da.


Eta luzerako emango didanez, eta gosea daukadanez, hurrengoan jarraituko det klasiko gehiagorekin.

Be heavy my friend

Perla beltzak

Eta pertsona bat konbentzionala den ohituretaz, protokolotaz, eta portaerataz nazkatzen denean gizarteak baztertu egiten du, birus bat bailitzan, ikuste hutsarekin edo oxigeno bera harnastearekin kutsatzeko arriskua ekiditu nahian. Antivirusak instalatzen ditu, antibiotiko bila doa medikuarenera, inguratzen duen arriskuaren aurrean babesteko asmoz, ongizatea lortzekotan, jakin gabe, funtsean, guzti horrek zertarako balio duen.

Baina baztertuak diren hauetariko batzuk, Platonen alegoriazko kobazulotik irtetzen direnen antzera, argia dakusate (?), egiaren jakinean daude, edo gezurraren jakinean, ikuspuntuaren arabera. Eta hauek pena dute, gizartearenganako samina, tristezia, hainbeste jende faltsutasunean bizi delako, jakitun izan gabe gizarteak saltzen ari zaion oro erosten duela, itsu itsuan, berekoikerian murgildurik, narkisismo puruan, adrenalina ziztada baten antzekoa den handitasun sentsazio baten atzetik, halako sentsazio indartsuagoen atzetik, heroinomano baten antzera dosi handiagoen desiran, gaindosira iritsi arte. Orduan, txotxongilo bat besterik ez da izango, gaur egungo merkatuaren txotxongilo bat gehiago. Dena erosi, edozein delarik bere kostua, erosi erosi erosi eta erosi, zertarako balio duen jakin nahi gabe, axola gabe erositako produktuaren helburua, baten bat edukiko lukeen kasuan.

Droga horren txarrena zera da, denok dugula gustoko, jakitun edo ez, maila baten edo bestean, eta ezin diogu ezer egin, droga hori naturala delako, gizakiaren naturan dagoelako idatzia, bakoitzaren geneetan, belaunaldiz belaunaldi, inor salbuetsi gabe.

Zein ona behar duen izan jakitun ez izatea, ardi txuri bat izatea ardi beltzak baztertuz Baina orduan normalak izango ginateke, konbentzionalak, arbitrarioki baina inkonszienteki ezarri diren legeen menpe. Azken finean, to be or not to be-a.

Gama Izpiak Metalari Hail!

Kaizooooooooooo, egunon, eguerdion, atsaldeon, gabon, goizon, hamaiketakoon, 11:50on.

Atzo Gama Izpien azken diskoa erosi nuen. Hasiera batean, egun osoa Heavenlyren azken diska (Carpe Diem) entzuten pasa ondoren, hori erostea pentsatzen nuen. Baina beti sortzen dira eragozpenak, eta ordurako zortzi t'erdiak urrun gelditu zirenez Donosti Rock itxita zegoen eta nere zoritxarrerako Fnac nazkagarriarekin konformatu behar izan nuen. Tira, guztiz konformatu ez, ez ninduen konforme utzi, ez nau utziko, maila horretan jarraitzen badu. Zergatik? Metal diskoei dagokien saila errepresio jarrai eta bortitz batean murgilduta dutelako. (XD) Urtean bitan edo metal sailean aldaketak egiten dituzte, katalogoa txikitu, disko komertzialak izaten dira gehienak. Harrigarria izaten da "Xtrem" metala diren diskoak aurkitzea, atzo gertatu zitzaidan bezala Gojiraren The Way Of All Flesh aurkitzerakoan.

Bai, egia da zentro komertzial bat metal atalean asko ez zentratzea (metala turbioegia iruditzen zaio jendeari) baina nazkatuta nago cliché honetaz, eta hau metal zaleen bozeramaile moduan adierazi dezakedalakoaren ustean nago.

Eta aldarrikapen baldar hau alde batera utzita goizan nahi nebanai buruz berba eitxa. To The Metal!, hori da erosi nuen diskoaren izena, gama izpiek kaleratu duten estudioko azken diska. Izan du zeresana jendartean, garai bateko inspirazioa galdu dutela, azken diskoetan eskema berberak erabili dituztela... Bla bla bla. Gamma Rayren jarraitzaile bezala, diskoa itzela da. Ez da Heading For Tommorrow ez Land Of The Free ez Powerplant, baina hori argi utzi dute betidanik. Ez dute atzokoa errepikatu nahi.

Diskoari nolabaiteako dibertsitatea eman diote kanta ezberdinak sartzen (Empathy, No Need To Cry, Rise, Deadlands) eta Tito Kai-k Making Of-ean esaten duen moduan, ez da 10 kanten konpilazio baten erako zerbait gelditu baizik eta disko oso, bakar eta trinkoa. Kanta batzuk esperotakoaren desberdinak dira, Empathy adibidez, diskoari hasiera ematen diona. Gainera Kiskeren laguntza izan dute All You Need To Know abestiaren leloan. Jainko honen ahotsa ikaragarria da, nahiz eta lehengo ahotsa ez izan metalak duen ahots hoberenetarikoa izaten jarraitzen du (bere txorakeriak kontuan hartu gabe).


Diskoarekin batera dvd bat dator (Gamma Ray To The Metal! Limited Edtion plus a bonus dvd with the Making Of) making of-arekin. Atzo etxera iritsi bezain laister ikusi nuen. Oso ongi dago. Bonus bat izateko sekulakoa da. Aburuz, dvd bakar bat bezala editaturiko gauza asko baino hobeagoa. Laurogei bat minutuko dokumentala da, diskoaren sorrerari buruz gauzak komentatzen ditu, kanta bakoitzaren berezitasunak, kuriositateak, sorrera prozesuak... Land Of The Free II eta To The Metal!-en arteko ezberdintasunez mintzo dira, disko bat produzitzerakoan egin behar diran beste hainbat gauzetaz ere mintzo dira: promozioa, bira, diskoaren margo lana diseinatu... Eta Kai Hanseni egindako elkarrizketa bat dakar. Oso dvd ona jarraitzaileentzat.

Eta intentziodun txapa zentzugabe, trakets honen ondoren, TANTATATXAN!!!!!:

1. Empathy
2. All You Need To Know (featuring M. Kiske)
3. Time To Live
4. To The Metal!
5. Rise
6. Mother Angel
7. Shine Forever
8. Deadlands
9. Chasing Shadows
10. No Need To Cry
11. One Life (bonus track)
    
12. Wannabees (bonus track)

2010ean daramagun lau hilabete hauetan atera den diskorik hoberenetarikoa, dudik pare.

Dvda, agian, akaso, apika, beharbada, hurrean, menturaz, heldubada, ustez noizbait igoko dut. Bitartean, disfrutatu jarritakoarekin, norbaitek disfrutatzen badu. Je, je, a ze panorama.

Gamma Ray - To The Metal! HQ - 2010 OHM (emule)

HQ = High Quality