Betiko Idi Bihotz

Puezezo. Nere Idi Bihotzen lehen kontzertua izan da eta beraien azkena.

2 ordu egon dira eskenatoki gainean disko guztietako abestiak jotzen, Herriaren Taupadatik Odola Sutan-era. Hasieran soinua ez da oso garbia izan, saiatu dira txukuntzen eta zer edo zer egin dute, baina ez dute soinu on bat lortu. Baina kontuan edukita antzokiaren eskumako bozgorailuen azpian egon naizela, ba atera ondorioak. Amaigabe Berriko abestiak jo dituztenetan soberan sentitzen naiz, behin edo entzun dut diska hori eta ni izan naiz abesten ari ez zen bakarrenetarikoa. Abestiren baten saiatu naiz OoooOoooO-ren bat eginten, pero no cuela.

Kontzertua soinu aldetik ez bada guztiz ederto ibili, emozio aldetik kristona izan da. Azken finean talde baten azken kontzertua izanda hori da espero daitekeen gauzetariko bat. Lehenengo 2 abestien ondoren hasi da Mikel abestien tartean hitz egiten, "abesti hau azken aldiz joko dugu" eta antzeko gauzak esaten. Beste gauzaren bat ere esan du, baina betiko txorradak dira.

Emanaldiaren zatirik hoberena lehenengo ordua pasata etorri da Tiberio abestiarekin batera. Tó dios saltoka, abesten, garrasika, abeslaria antzokiko goiko pisura joan da, gero publikoaren gainera salto egin du jendearen eskuen gainetik ibiltzeko. Abesti horren ondoren, zuzen banaiz, Infernuaren Azken Hauspoan jo dute jendea erotuaraziz (ni barne) eta beste abesti mitiko guztiak jo dituzte. Hoietariko bat Maitasun Bailitzan izan da, Mikel bakarrik aulki baten eserita kitarrarekin. Hemen gauza bat esplikatu beharra dago aurrera jarraitzeko. Uste dut Mikelek Down sindromea duten neska mutikoekin lan egiten duela eta Durangon egin zuten kontzertu baten neska mutiko hoiek eszenatokira igo ziren taldearekin abestera. Ba gaurkoan ere antzera egin dute Maitasun Bailitzan abestian. Mikel abesten dagoela Down sindromea duten bi mutiko igo dira eskenatokira berarekin abestera. Oso emozionantea izan da, denak abesten, milaka txalo abesti bukaeran, gauza ederra. Kontzertua amaitzeko, taldekideak "Eskerrik asko, Idi Bihotz 1996-2010" idatzita zuen kamiseta batekin atera dira eta Gaur Goizean abestia jo dute, ajeari buruz doan abesti bat. Identifikatuta sentitu naiz.

BETIKO IDI BIHOTZ!

AC/DC San Mames-en, Bilbo, 2010-6-28

Pixkot animatzeko litro erdi garagardo eran ondoren San Mamesera sartu ginen toki on bat hartzeko. Bertan OHMko bi tipo agurtu ondoren teloneroak hasi ziren, Los Perros De Boogie. Rock&Roll suabea, Fitoren antzera, baino hainbeste kalitate gabe, denbora pasatzeko ez dago gaizki, baina hango denok AC/DC ikustera joan ginen eta azkeneko 5-6 kantuak aspergarriak egin zitzaizkigun. AC/DC nahi genuen.

Teloneroak bukatu eta 45 bat minutu itxaron behar izan genuen. Jartzen zuten kanta bakoitzaren amaieran sekulako emozioa pizten zen, eta beste jartzen zutela ikusita, futbol zelai osoa txistuka eta builaka hasten zen.

Eta azkenean argiak itzali ziren. Bira honetako sarrerako bidio ikusi, PUM, PUM, PUM, PUM, PUM! petardazoak eszenatoki eta pasarelan zehar, eta pantaila erdibitu egin zen Rock&Roll Train-a agertzeko.

Gerokoa 2 ordu ta pikoko orgasmo luze bat izan zen. Azkeneko diskoko 3-4 abesti eta beste guztia klasikoz beteta. Whole Lotta Rosie Rosie muñeka hinchable erraldoiarekin trenaren gainean, Back in black, T.N.T. eta Thunderstruck-ek zelai osoa saltoka jarri zuen, The Jack-ekin ikuslegoan zehar zeuden neska puskak agertu ziren pantailatan (batek titiak erakusterakoan estadio osoa builaka jarri zuen) eta bukaeran Angus Young gitarjolearen striptease-a ikusi genuen. Dena klasikoak bata bestearen atzetik Let There Be Rock arte. Kantu honekin Angusek bere solo amaigabearekin hamar bat minutuz aspertu gintuen. Denbora tarte horretan jo zezaketen abesti bat edo bi, baina zahar xamarrak daude eta denbora nola edo ahala pasarazi behar dute. Kantuen artean jendea oeoeoeoee abesten... Kristona.

Azkenik, deskantsu baten ondoren AC/DC-ren abestirik famatuena entzun genuen. Nola ez, Highway To Hell, eta jende osoa berriz saltoka hiru minututan zehar. Eta bukatu ohi duten bezala, azkena For those about to rock, eszenatokian zeuden sei kanoiren burrunbadarekin. Eta amaieran su artifizialak. Azken bi kantu hauetan bolumena igo zuten eta airearen presio aldaketak gorputz osoa kolpatzen zigun. Eromena.

Askok diote AC/DC-ren azken kontzertua izango dela, abeslariak taldea utziko duelako (zaharregia sentitzen omen da) eta ez da uste taldea abeslari berri baten bila hasiko denik.

BEC-eko kontzertua iragarri zutenean enuen asmorik joateko, AC/DC ez baita nere talde gustokoenetarikoa eta kontzertuen prezioa garesti xamarra da. Baina zuzeneko hainbat bidio ikusi eta jendeak esaten zidanaren ondoren, ez nuen hil nahi AC/DC zuzenean ikusi gabe. Eta pozten nahiz kontzertura joan izanaz. Sekulako kontzertua, rock hutsa, kriston giroa... Kiss-ekin batera, mundu honetan dagoen kontzertu hoberenetarikoak eskeintzen dituen taldea da. Rockaren maisuak.

Argazkia Eddiejoserena da. Milesker.